Saíron correndo do recuncho no que se agochaban. Era de elite e de privilexiados escondidos, moitos deles, detrás da súa enorme ignorancia. Era un recuncho, un agocho de morto ferido, de loitador morto, de morto matado. Estaba na esquina, nesa esquina, na que ti ou todos vostedes dobregan para volver e volven. Ao chegar é outra cousa, non hai nada do esperado. Maldita sexa!

Sensatos á carta cabal, todos. Uns chegaban da mina, outros aterraban en porto seco e moitos mollaban a camiseta, para describir onde estaban. Alí, na cima do monte pousados, esperaban, cantaban e, mesmamente, bailaban, Na cima do monte estaban, como se fosen terra mollada, supuraban.
Viñan de lonxe ou chegaban daquela esquina apurados. Eran os mesmos do ano pasado, corrían para que non chovera e chovía, brandía o tempo, chovía a esgalla e moitos mollaban a testa e deixaban chover para que a temporada pasara. E pasou. Choveu a torrentes, con tanta abundancia que afogaba ás árbores de folla verde.

Na esquina da estrada, onde cruzaban os nenos ao chegar da escola, estaba ela agardando a soldada, tal como se fose unha asalariada. Era a sombra da nogueira caída que esperaba pola noite pechada ou polas estrelas previas á madrugada. Na esquina da estrada estaba ela, Eduviges, e alí continuaba. Eran outros tempos e outras historias, pero a mesma miseria, a mesma intolerancia e a mesma rabia. Eles sábeno ben e cálano ata que pase a friaxe. Despois, de que falamos?

De amor! De amor falarán todos eles. Poñerán a man no peito, respirarán profundamente, sentirán o ruxir das súas meixelas inchadas e deixarán que o vento sega traballando na construción do tempo e do espazo, como se o aire fose o dono do universo, dos ruídos e dos silencios.

Na esquina estaba ela, agardando. E non sabemos que agardaba. A señora segue, antes da rotonda, parada e ninguén sabe nada, ninguén di nada, nin pregunta nada. Ninguén pensa nin deixa de pensar. É a esquina onde se pousa a nada, o esquecemento, a ausencia da mirada e do valor da palabra. A Tía Manuela dio moi ben, “é alí, onde a ninguén lle importa ren, no ermo da mirada, lonxe de calquera situación san e fóra de tódalas escusas”.

Azóutalle e zorrégalle no cu o temporal, ese que mata a xente sen mesura, que destrúe cidades enteiras, estradas e casas. Ese que vén e arrasa sen deixar tempo para que os vixiantes da meteoroloxía poñan remedio. En todo caso, hai a quen lle serve a desgracia para esconder detrás dela a súa ruindade, a súa cativeza intelectual e a mesquindade persoal.